Εγώ θα παραγγείλω απο πλατφόρμες λόγω των εκπτώσεων, τις οποίες παραδόξως δεν τις έχει το ίδιο το κατάστημα.
Και έχω την απορία, αφού στις απευθείας παραγγελίες τα καταστήματα γλιτώνουν το ποσοστό που πληρώνουν στις πλατφόρμες, γιατί δεν έχουν ούτε μόνιμα φθηνότερες τιμές, ούτε καν τις προσφορές;
Ας χώριζαν τουλάχιστον στα δυο το κέρδος απο το ποσοστό που δεν θα δώσουν στην πλατφόρμα για να αγοράσει λίγο πιο φθηνά ο καταναλωτής παραγγέλνοντας απο το ίδιο το κατάστημα.
Θυμάμαι στο Ρέθυμνο είχαν κάνει μια κίνηση οι καταστηματάρχες, οι οποίοι είχαν πάντοτε σκανδαλωδώς υψηλές τιμές (4€ το τυλιχτό εν έτει 2017), και έφτιαξαν δική τους εφαρμογή στην οποία πλήρωναν εξαιρετικά μικρότερη προμήθεια. Ουδέποτε όμως μετακύλισαν έστω και ένα ψίχουλο απο το κέρδος τους στον καταναλωτή μειώνοντας τις τιμές, ενώ παράλληλα δεν είχαν και τις προσφορές των άλλων πλατφορμών. Και καλούσαν σε αλληλεγγύη τους καταναλωτές με φυλλάδια. Λες και είχαν καμία ΜΚΟ ή καμία κολλεκτίβα.
Προσωπικά το βρίσκω σχετικά άτεχνο, σε σύγκριση ειδικά με αυτό της μικρής γοργόνας, καθώς δεν κρύβει κάτι πίσω απο το προφανές• κάποιο συναισθηματικό βάθος, κάτι να συγκινήσει, αλλά τη ρητορική των πολέμιων μόνο νεομεσαιωνική θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω. Τι σημαίνει "**“το όνειρο κάθε άντρα για το πώς πρέπει να μοιάζει κάθε γυναίκα”; Εδώ και αιώνες η τέχνη σε μεγάλο βαθμό ασχολείται με το “ωραίο”. Ψάχνει ιδανικές αναλογίες, χρώματα, λέξεις, νότες και αρμονία για να εκφράσει σε πολλές περιπτώσεις το ιδανικό, είτε αυτό είναι σώμα, είτε οτιδήποτε άλλο. Από εκεί και πέρα για εμένα είναι ζήτημα ρηχότητας της σκέψης και του συναισθήματος του καλλιτέχνη ή και του θεατή σχετικά με το πόση λεπτότητα χαρακτηριστικών θα αποδώσει στο “ιδανικό” του και αν υπάρχει εκεί πρώτα απ’όλα πράγματι αρμονία, και έπειτα κάποια ιδιαίτερη σκοπιά λιγότερο πεζή και κοινότυπη, που θα ανοίξει κάποιο νέο παραθυράκι στην ψυχή του θεατή που θα του επιτρέψει να ατενίσει βαθύτερα. Αλλά δεν είναι δυνατόν να καταλήγουμε οτι θα πρέπει να ασχημουργούμε για να μην δημιουργούμε πρότυπα και προσδοκίες. Και τί σημαίνει να ασχημουργήσει κανείς σε ένα γυναικείο ή ανδρικό γλυπτό; Αν ένας/μία καλλιτέχνης θεωρήσει κάτι ως το “ιδανικό” της/του, ως “ωραίο”, αυτόματα δημιουργεί ένα πρότυπο ομορφιάς που θα εξαναγκάσει (γιατί άραγε απαραίτητα;) τους ανθρώπους να το επιδιώξουν; Κατά τη γνώμη μου αυτά είναι λάθος μονοπάτια για έναν πολύ σημαντικό προορισμό. Την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, με ενδιάμεσο σημείο την εξάλειψη της πατριαρχίας.
Είναι μεγάλη συζήτηση και δεν μου αρέσει να προβάλω σκέψεις μου ως παγιωμένες αντιλήψεις, και μόνο αυτό δεν είναι τα ανωτέρω, αλλά έλλειψει ζωντανού διαλόγου αναγκαστικά γράφουμε μονολόγους.