Ήμουν στα ΚΤΕΛ και ετοιμαζομουν να κόψω εισιτήριο. Είχε ουρά. Φτάνω στο εκδοτήριο. 3 άτομα μπήκαν σφήνα μπροστά μου να κόψουν εισιτήριο επειδή το λεωφορείο φεύγει τώρα. Κανένας δε με ρώτησε πρώτα κανένας δε με ευχαρίστησε μετά. Ήμουν αόρατος. Αυτά
Να χαίρεσαι που είχαν “δικαιολογία”. Οι περισσότεροι χωνονται χωρις
Το θέμα είναι ότι άλλο να χωνεσαι και άλλο να παρακάμπτεις όλη την ώρα και να μπαίνεις πρώτος
Παλιά δεν μιλούσα. Κ τώρα ανάλογα με τη διάθεσή μου μπορεί να μη μιλήσω. Αλλά έχω αρχίσει να μιλάω τόσο που καμιά φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να φάω κ ξύλο. Σαν να τους προκαλώ. Όπως δεν τους προκάλεσε ποτέ κανείς στη ζωή τους κ δεν έμαθαν να φέρονται μέσα στην κοινωνία κ σε έναν κόσμο που ΔΕΝ είναι αποκλειστικότητά τους. Αν έχω νεύρα δε, είναι η ευκαιρία μου να ξεδωσω.
Πραγματικά ΧΑΙΡΟΜΑΙ όταν τους βλέπω να νευριαζουν παράλογα πολύ για ένα απλό και αθώο “Συγγνώμη, η ουρά ξεκινάει από πισω”
Ναι ναι έχεις δίκιο αλλά δεν βιαζομουν οπότε λέω ας μην ασχοληθώ
